സഭാ നവീകരണപ്രസ്ഥാനത്തിൽ അല്മായരുടെയും അല്മായസംഘടനകളുടെയും പ്രസക്തി

സഭാ നവീകരണപ്രസ്ഥാനത്തിൽ അല്മായരുടെയും അല്മായസംഘടനകളുടെയും പ്രസക്തി

                       ചാക്കോ കളരിക്കൽ

23 വർഷം പൌരസ്ത്യ തിരുസം ത്തിന്റെ സെക്രട്ടറി ആയിരുന്ന യൂജീൻ കർദിനാൽ തിസരാങ്ങ് (Euguene Cardinal Tisserant) ഫ്രെഞ്ചു  ഭാഷയിൽ എഴുതിയ 'ഇൻഡ്യയിലെ പൌരസ്ത്യ ക്രിസ്തവർ' എന്ന പുസ്തകത്തിന്റെ മലയാളം പതിപ്പിൽ അന്തരിച്ച തലശേരി മെത്രാൻ മാർ സെബാസ്റ്റ്യൻ വള്ളോപ്പിള്ളി 'ഓര്മ്മക്കുറിപ്പുകൾ' എന്ന പേരിൽ ഒരു ലേഖനം എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. അതിലെ ഒരു വാചകം ഞാനിവിടെ ഉദ്ധരിക്കട്ടെ: "സ്വന്തം സഭയുടെ ചരിത്രത്തെപ്പറ്റിയുള്ള അജ്ഞതയാണ് സഭാകാര്യങ്ങളിലുള്ള  നമ്മുടെ നിസ്സംഗതയ്ക്ക് പ്രധാന കാരണം.”   ഈ പ്രസ്ഥാവന നമ്മുടെ മെത്രാന്മാർക്കും പുരോഹിതർക്കും അല്മായർക്കും ഒരുപോലെ ബാധകമാണന്നാണ് എൻറ്റെ അഭിപ്രായം. മെത്രാന്മാരും വൈദികരും സെമിനാരിയിൽവച്ച് പഠിക്കുന്ന കൂട്ടത്തിൽ സഭാചരിത്രവും പഠിച്ചിട്ടുണ്ട്. പക്ഷെ അവർ പഠിച്ചത് ലത്തീൻ റോമൻ സഭയുടെ ചരിത്രമാണ്, മാർതോമാ നസ്രാണി സഭയുടെ പൂർവകാല ചരിത്രമല്ല. പട്ടമേറ്റശേഷം സഭാചരിത്രം പഠിക്കാൻ അവർക്ക് സമയമില്ല. കാരണം മെത്രാൻ രൂപതാഭരണത്തിനും വിദേശപര്യടനത്തിനും വികാരി ഇടവകഭാരണത്തിനുമാണ് അവരുടെ സമയം ചിലവഴിക്കുന്നത്. അതുകൊണ്ട് നമ്മുടെ പൂർവീകർ വിദേശ ശക്തികളോട് എപ്രകാരം മല്ലടിച്ച് നമ്മുടെ സഭയുടെ പൈതൃകം കാത്തു സൂക്ഷിച്ചു എന്നതിനെ സംബന്ധിച്ചു് അവർ വ്യാകുലപ്പെടാറില്ല. അധികാര കേന്ദ്രീക്രുതവും പുരോഹിത മേധാവിത്വമുള്ളതും അല്മായരെ പള്ളിഭരണത്തിൽനിന്നും മാറ്റിനിർത്തുന്നത്തുമായ ഒരു പള്ളി ഭരണ സംബ്രദായത്തെയാണ് അവർ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നത്. കാരണം ഏകാതിപത്യ പള്ളിഭരണ സമ്പ്രദായമാണ് ജനായത്ത പള്ളിഭരണ സമ്പ്രദായത്തേക്കാൾ സുഗമമായ രീതി. ചുരിക്കിപ്പറഞ്ഞാൽ പുരോഹിത മേല്ക്കോയ്മ്മയുള്ള  പള്ളിഭരണ സമ്പ്രദായത്തെ അരക്കിട്ടുറപ്പിക്കാനുള്ള നമ്മുടെ മെത്രാന്മാരുടെ പരിശ്രമത്തിന്റെ ഭാഗമാണ് മാർതോമാ നസ്രാണി സഭാ ചരിത്രത്തെ അവർ അവഗണിക്കുന്നത്.

രണ്ടാം വത്തിക്കാൻ കൌണ്‍സിൽ സഭയിലുള്ള അല്മായ പങ്കാളിത്തത്തെ സംബന്ധിച്ച് വളരെ വ്യക്തമായ തീരുമാനങ്ങൽ എടുത്തിരുന്നു. എന്നാൽ പിന്നീടു വന്ന മാർപ്പാപ്പാമാർ അല്മായരെ അപ്പാടെ അവഗണിക്കയാണ് ചെയ്തത്. പാരീഷ്‌കൗണ്‍സിലും പാസ്റ്ററല്‍കൗണ്‍സിലും വികാരിമാര്‍ക്കും മെത്രാന്മാര്‍ക്കും ഉപദേശം നല്കാനുള്ള കൗണ്‍സിലുകളാണെന്നും ഉത്തരവുകള്‍ നല്കാനുള്ള കൗണ്‍സിലുകളല്ലെന്നും 2004 ജനുവരി 8-ാം തീയതി വത്തിക്കാനില്‍ കൂടിയ ക്ലേര്‍ജികളുടെ കാര്യാലയ അംഗങ്ങളോട് ജോണ്‍ പോള്‍ രണ്ടാമന്‍ മാര്‍പാപ്പാ പറയുകയുണ്ടായി. സഭയുടെ ഹയരാര്‍ക്കി സംവിധാനം ദൈവതിരുമനസ്സാണെന്നും വികാരിമാര്‍ക്കും മെത്രാന്മാര്‍ക്കും ഭരിക്കാനുള്ള അധികാരം ദൈവദത്തമാണെന്നും അദ്ദേഹം കൂട്ടിച്ചേര്‍ത്തു. അപ്പോള്‍ മാര്‍പാപ്പായുടെ നിഗമനത്തില്‍ പാരീഷ്/പാസ്റ്ററല്‍ കൗണ്‍സില്‍ അംഗങ്ങള്‍ക്ക് സംസാരിക്കാനുള്ള അവകാശവും ക്ലേര്‍ജികള്‍ക്കും മെത്രാനും അതു ശ്രവിക്കാനുള്ള കടമയു മുണ്ട്.  അത്രമാത്രം. അത് റോമുണ്ടാക്കിയ പത്രോസിന്റെ നിയമമാണ്; നസ്യാണികളുടെ മാര്‍തോമാ നിയമമല്ല.

നസ്രാണികളുടെ പൌരാണികമായ മാർതോമായുടെ മാര്ഗവും വഴിപാടും പ്രകാരം പള്ളിപ്പൊതുയോഗങ്ങൾ  ഉപദേശം മാത്രം നല്കുന്ന കൌണ്‍സിലുകൾ അല്ലന്നും ആ കൗൻസിലുകൽ എടുക്കുന്ന തീരുമാനങ്ങൽ വികാരിമാർക്കും മെത്രാന്മാർക്കുമുള്ള ഉത്തരവുകളാണന്നും നമ്മുടെ മെത്രന്മാർ ജോണ്‍ പോൽ രണ്ടാമൻ മാര്പ്പാപ്പയെ ധരിപ്പിക്കണമായിരുന്നു. ഇവിടെയാണ്‌ പത്രോസിൻറെ നിയമവും തോമായുടെ മാർഗവും വഴിപാടും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം. തോമായുടെ മാർഗവും വഴിപാടും ജനായത്ത ഭരനരീതി, പത്രോസിൻറെ നിയമം ഏകാധിപത്യ ഭരനരീതി. വിദ്യാസമ്പന്നരും പ്രബുദ്ധരുമായ നസ്രാണികള്‍ മര്‍തോമായുടെ നിയമപ്രകാരമുള്ള പള്ളിഭരണം പുനഃസ്ഥാപിച്ചു കിട്ടാനാണാഗ്രഹിക്കുന്നത്. സാമൂഹികവും സാമ്പത്തികവും വിദ്യാഭ്യാസപരവും രാഷ്ട്രീയവും സാന്മാര്‍ഗികവുമായ കാര്യങ്ങളില്‍ കാതലായ പരിവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ നസ്രാണി സഭയില്‍ സംഭവിച്ചില്ലെങ്കില്‍ സഭ ഭാവിയില്‍ അതിന് വലിയ വില കൊടുക്കേണ്ടിവരും.

നമ്മുടെ സഭയ്ക്ക് സ്വയംഭരണാധികാരം ലഭിച്ചിട്ട് രണ്ട് പതിറ്റാണ്ടുകൽ കഴിഞ്ഞിട്ടും ഇന്നുവരെ മെത്രാൻ സിനഡല്ലാതെ സീറോ-മലബാർ സഭാസിനഡു് രൂപീകരിച്ചിട്ടില്ല. വൈദികരെയും സന്ന്യസ്തരെയും അല്മായരെയും അകറ്റി നിർത്തികൊണ്ടുള്ള മെത്രാൻ സിനഡിനെ സഭാ സിനഡു് എന്ന് അധിസംബോധന ചെയ്യാറുണ്ട്. ഇത്തരം തിരിമറികൾ കാണുമ്പോൾ വൈദികരും അല്മായരും ബുദ്ധിയും ബോധവും ഇല്ലാത്ത കഴുതകളാണന്ന് മെത്രന്മാർ ധരിച്ചു വച്ചിരിക്കുന്നത് എന്ന് തോന്നിപ്പോകുന്നു. മെത്രാൻ സിനട്ഡിനെ സഭാസിനഡായിക്കണ്ട് മെത്രാന്മാരുടെ അധികാരത്തെ വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നതിനുള്ള നിയമങ്ങൾ പൌരസ്ത്യ തിരുസംത്തിന്റ്റെ  ഒത്താശയോടെ നമ്മുടെ സഭയിൽ നടപ്പാക്കുന്നത് കാപട്യമാണ്. സഭാകൂട്ടായ്മയിൽ അധിഷ്ടിതമല്ലാത്ത ഒരു സംവിധാനവും ദൈവതിരുമനസ്സോ ദൈവനിശ്ചയാമോ ദൈവദാനമോ അല്ല.

സഭാ നവീകരണ സംരംഭത്തിൻറ്റെ  മുന് പന്തിയിൽ നിൽക്കെണ്ടവരും നിൽക്കുന്നവരും സാധാരണ വിശ്വാസികളും അവരുടെ സംഘടനകളുമാണ്. അവർ സഭാ മേലധികാരികളെയാണ് കൂടുതലായി വിമർശിക്കുന്നതത്. അതിന്റെ പിന്നിൽ തക്കതായ കാരണങ്ങളുമുണ്ട്. രണ്ടാം വത്തിക്കാൻ കൗൻസിൽ സഭയെ കാലോചിതമായ രീതിയിൽ നവീകരിക്കനമെന്ന് ഉത്ബോധിപ്പിച്ചതിന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ ജനനനിയന്ത്രണത്തിനും സഭയിൽ അല്മായ പങ്കാളിത്തത്തിനും സഭാധികാരികളുടെ സഹകരണം സാധാരണ വിശ്വാസികൾ പ്രതീക്ഷിച്ചു. ഈ രണ്ടു വിഷയങ്ങളും ഒരു വിശ്വാസിയുടെ അനുദിന ജീവിതത്തിലെ സുപ്രധാന ഘടകങ്ങളാണ്. എന്നാൽ സംഭവിച്ചതോ? അല്മെനിയുടെ ശവപ്പെട്ടിക്ക് രണ്ട് ആണികൾകൂടി അടിച്ചുകയറ്റി മരണക്കുറിപ്പെഴുതുകയാണുണ്ടായത്.

ഒന്നാം നൂറ്റാണ്ടിൽതന്നെ കർത്താവിന്റെ ശിഷ്യന്മാരിലൊരാളായ  മാർ തോമയാൽ സ്ഥാപിതമായ ഒരു സഭയാണ് കേരളത്തിലെ നസ്രാണി കത്തോലിക്ക സഭ എന്നാണ് നസ്രാണികളുടെ വിശ്വാസം. ഇന്ത്യ ഒരുകാലത്തും റോമാസാമ്രാജ്യത്തിന്റെ ഭാഗമായിരുന്നിട്ടില്ല.അതിനാൽത്തന്നെ കേരള നസ്രാണി സഭ റോമാസാമ്രാജ്യത്തിലെ മറ്റൊരു പൌരസ്ത്യ സഭയല്ല. നസ്രാണി സഭ തനതായി വളർന്നു വികസിച്ച ഒരു സഭയാണ്. നസ്രാണി സഭക്ക് സ്വന്തമായി മത്രാന്മാർ ഇല്ലാതിരുന്ന കാലഘട്ടത്തിൽ പെർഷ്യയിൽനിന്നും മറ്റുമുള്ള മെത്രാന്മാർ നസ്രാണികളുടെ ക്ഷണപ്രകാരം മലങ്കരയിലെത്തി നസ്രാണികൾക്ക് ശുശ്രുഷകൽ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. സുറിയാനി ഭാഷയിൽ ആ മെത്രാന്മാർ ദിവ്യബലി അർപ്പിച്ചിരുന്നു. നസ്രാണി സഭയുടെ ആഭ്യന്തര ഭരണ കാര്യങ്ങളിൽ ആ മെത്രാന്മാർ ഒരിക്കലും അധികാരം ഉപയോഗിച്ചിരുന്നില്ല. നസ്രാണിസഭ ഒരു കാലത്തും ഏതെങ്കിലും റോമൻ പൌരസ്ത്യ സഭയുടെ കീഴിൽ ആയിരുന്നിട്ടില്ലയെന്നത് ഒരു ചരിത്ര സത്യമാണ്. എങ്കിലും നമ്മുടെ ചില മെത്രാന്മാരുടെ ഒത്താശയോടെ സീറോ മലബാർ സഭയേയും റോം പൌരസ്ത്യ സഭകളുടെ ഭാഗമാക്കി. അങ്ങനെ പൌരസ്ത്യ സഭകൾക്കുള്ള കാനോൻ നിയമം സീറോ മലബാർ സഭക്കും ബാധകമാക്കി. മാർ തോമാ നസ്രാണി കത്തോലിക്ക സഭയായ നമ്മുടെ സഭക്ക് മാർ തോമായുടെ മാർഗത്തിലധിഷ്ടിതമായ ഒരു പള്ളി ഭരണ നിയമമായിരുന്നു ആവശ്യമായിരുന്നത്. ദൈവജനത്തെയും (നസ്രാണികൾ) ദൈവജന പങ്കാളിത്തത്തെയും (പള്ളിയോഗം) തെല്ലും പരിഗണിക്കാതെ അതികേന്ദ്രീക്രുത ഹയരാർക്കിയൽ സമ്പ്രദായത്തിൽ (പത്രോസിന്റെ നിയമം) സൃഷ്ട്ടിച്ചിട്ടുള്ളതാണ് പാശ്ചാത്യ/പൌരസ്ത്യ കാനോൻ നിയമങ്ങൾ.

കാലത്തിൻറെ അടയാളങ്ങളെ തിരിച്ചറിയാൻ കഴിവില്ലാത്ത യാഥാസ്ഥിതികരായ മാർപ്പാപ്പാമാരുടെയും മേല്പട്ടക്കാരുടെയും അതിപ്രസരമായിരുന്നു കഴിഞ്ഞ പല പതിറ്റാണ്ടുകളായിട്ട്. ബനഡിക്റ്റ് 16 -മാൻ മാര്പ്പാപ്പാ കർദിനാൽ റാറ്റ്സിങ്ങർ ആയിരുന്ന കാലത്ത് സഭയുടെ ഗർഭാധാനാപ്രതിരോധന നിലപാടിൽ (contraception) നല്ല ശതമാനം കത്തോലിക്കരും അനുകൂലിക്കുന്നവരല്ലന്ന് ഒരാൾ അദ്ദേഹത്തോട് പറയുകയുണ്ടായി. സിദ്ധാന്തങ്ങൾ ജനഹിതമാറിഞ്ഞിട്ടല്ല സ്ഥാപിക്കുന്നതെന്നായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിൻറ്റെ  മറുപടി. എന്നാൽ ആദ്യകാല നൂറ്റാണ്ടുകളിൽ, പ്രത്യേകിച്ചു നാലും അഞ്ചും നൂറ്റാണ്ടുകളിൽ, ജനഹിതപ്രകാരമായിരുന്നു സഭയിൽ സിദ്ധാന്തങ്ങൾ രൂപികരിച്ചിരുന്നത് എന്നതാണ് യാഥാർത്ഥ്യം. ആ നൂറ്റാണ്ടുകളിലെ സഭാ കൌൻസിലുകളിൽ വച്ചാണ് സുപ്രധാനമായ സഭാ സിദ്ധാന്തങ്ങൾ ഉരിത്തിരിഞ്ഞതു്. ആ കാലഘട്ടത്തിൽ സഭാ പിതാക്കന്മാരെ തെരഞ്ഞെടുത്തിരുന്നത് പ്രാദേശിക സഭകളിലെ വിശ്വാസികളായിരുന്നു. ആ പിതാക്കന്മാരായിരുന്നു സിദ്ധാന്തസംബന്തമായ കാര്യങ്ങളിൽ കൌണ്‍സിൽ കൂടുമ്പോൾ വോട്ടു ചെയ്തിരുന്നത്. പിന്നീട് മദ്യകാല യുഗങ്ങൾ രാജവാഴ്ച്ചയുടെ കാലമായി. മുക്കുവന്റെ പിന്ഗാമിയെന്ന് അവകാശപ്പെടുന്ന പോപ്പും ആ കാലഘട്ടത്തിൽ രാജാവായി. രാജാവായ പോപ്പ് തനിക്ക് ഇഷ്ടമുള്ള സിദ്ധാന്തങ്ങൾ സഭാ സിദ്ധാന്തങ്ങളായി പ്രഖ്യാപിക്കാൻ ആരംഭിച്ചു. അപ്പോൾ റാറ്റ്സിമ്ഗർ പറഞ്ഞതുപോലെ പോപ്പുരാജാവിന് ജനഹിതം അറിയേണ്ട കാര്യമില്ലല്ലോ. എന്നാൽ ഇന്ന് ജനായത്ത ഭരണ സമ്പ്രദായത്തിന് പ്രാധാന്യം നല്കുന്ന കാലഘട്ടമാണ്. സഭാധികാരം ഇന്നും രാജവാഴ്ച്ച മനസ്ഥിതിയിൽ കടിച്ചുതൂങ്ങിക്കിടക്കുന്നു. അതിലെ ക്രമക്കേട് അവര്ക്ക് മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല. സഭാധികാരത്തെ അവഗണിച്ച് സ്വന്തം പ്രജ്ഞയുടെ തീരുമാനപ്രകാരം ജീവിക്കൻ ഒരു വിശ്വാസി നിർബ്ബന്ധിതനാകുന്നു. പുതിയ പോപ്പ് ഫ്രാൻസിസ് സഭയുടെ ഇന്നത്തെ സോചനീയാവസ്ഥയെ മനസ്സിലാക്കിയ ഒരാളാണന്ന് അദ്ദേഹത്തിൻറെ നാളിതുവരെയുള്ള പ്രവൃത്തികളെ വച്ചു നോക്കുമ്പോൾ നമുക്ക് അനുമാനിക്കാൻ കഴിയും.

അല്മായർ ഇന്ന് ജീവിക്കുന്നത് വിരുദ്ധാഭിപ്രായമുള്ള ഒരു സഭയിലാണ്. ലൈംഗികത, ലൈംഗികസതാചാരം, കൃത്രിമജനനനിയന്ത്രണം, വിവാഹിത പൌരോഹിത്യം, പൌരോഹിത്യത്തിലെ മൂല്ല്യചുതി, സ്ത്രീകളോടുള്ള വിവേചനം, സ്ത്രീ പൌരോഹിത്യം, വിവാഹമോചനം, കുമ്പസാരം, മെത്രാന്മാരുടെ തെരഞ്ഞെടുപ്പ്, സാമ്പത്തിക സുതാര്യത, സഭാഭരണം, ഹയരാർക്കിയൽ സമ്പ്രദായം, സഭയിൽ കൊടികുത്തി വാഴുന്ന അന്ധവിശ്വാസവും അനാചാരങ്ങളും, ദരിദ്രരുടെ വിഷയം, ബഹുമത വിഷയം, സഭകൽ തമ്മിലുള്ള ഐക്യം തുടങ്ങിയവ കുറെ ഉദാഹരണങ്ങൾ മാത്രം.  നവോത്ഥാനകാലം കഴിഞ്ഞു. ഫ്രഞ്ചുവിപ്ലവം തീർന്നു. മാർക്സിന്റെയും നീഷെയുടെയും ഫ്രോയിഡിൻ റെയും ബൌദ്ധിക ചലനങ്ങൾ പാശ്ചാത്യ സംസ്കാരത്തെ ഇളക്കിമറിച്ച് കെട്ടണഞ്ഞു. ഇന്ന് രാഷ്ട്രങ്ങളും സഭയും തമ്മിൽ പല വിഷയങ്ങളിലും മല്പ്പിടുത്തത്തിലാണ്. മതേതരത്വത്തിന് പ്രാധാന്യം കൂടിക്കൂടി വരുന്ന ഈ കാലഘട്ടത്തിൽ സഭയിൽ വരുത്തേണ്ട മാറ്റങ്ങൾക്ക് രൂപഭവങ്ങൽ  നല്കുകയായിരുന്നു രണ്ടാം വത്തിക്കാൻ കൌണ്‍സിലിലെ പിതാക്കന്മാർ ചെയ്തത്. അതിലെ സുപ്രധാന ഘടകമാണ് ദൈവജനം എന്ന  ആശയം. യേശു ദൈവജനത്തോട് ദൈവരാജ്യത്തെപ്പറ്റി പ്രസംഗിച്ചെങ്കിലും സംഘടിത സഭ ദൈവജനത്തെ മറന്നും അവഗണിച്ചും മുന്നേറുകയാണ് ചെയ്തത്. ഇന്നത്തെ ദൈവജനം വിദ്യാസംബന്നരും പക്വമതികളുമാണ്.സഭയുടെ പൂർവ്വകാലചരിത്രം അവര്ക്ക് സുപരിചിതമാണ്. അക്കാരണത്താൽത്തന്നെ സഭയുടെ രൂപാന്തരീകരണത്തിന് അവർക്ക് വലിയ പങ്ക് വഹിക്കാൻ കഴിയും. സ്വാതന്ത്രത്തെ സംരക്ഷിക്കുക, സമാധാനത്തെ കെട്ടിപ്പടുക്കുക, അറിവില്ലായ്മയെ നിർമ്മാർജ്ജനം ചെയ്യുക, ദാരിദ്രത്തിനെതിരായി പോരാടുക, നീതിയെ അന്വേഷിക്കുക, മനുഷാവകാശങ്ങൽക്കായി പൊരുതുക, സ്ത്രീ സ്വാതന്ത്ര്യത്തെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുക, സഭയുടെ ഭൗതിക ഭരണ കാര്യങ്ങളിൽ നേതൃത്വം നല്കുക തുടങ്ങിയ വിഷയങ്ങളിൽ അല്മായർ ലോകത്തിൻറെ പ്രകാശമാണ്. വിശ്വാസം എന്നു പറയുന്നത് ഒരു വിശ്വാസിയുടെ സ്വകാര്യ വിഷയമല്ല. അത് പൊതുവായ ഒരു ഉത്തരവദത്വമാണ്. അപ്പോൾ ഒരു വിശ്വാസിക്ക് അധികാരസ്ഥാനത്തിരുക്കുന്നവരുടെ മനസാക്ഷിയെ തട്ടിയുണർത്താനും അവരുടെ തീരുമാനങ്ങളെയും നയരൂപീകരനങ്ങളെയും സ്വാധീനിക്കാനും കടമയുണ്ട്. ജാതി-മത-രാഷ്ട്രീയ-നിറ-ലിംഗ ഭേദങ്ങൽക്കതീതമായി സ്വതന്ത്രമായും നിഷ്പക്ഷമായും ചിന്തിക്കാൻ സഭാധികാരികളെ പ്രേരിപ്പിക്കാൻ അല്മായർക്കും അല്മായ സംഘടനകൾക്കും കടമയുണ്ട്. അവർ അതിനായി മുൻപോട്ടു വരേണ്ടതാണ്. വൈദികൾ അല്മായർ എന്ന യാന്ത്രിക തരംതിരുവ് ഹൈന്ദവമതത്തിലെ ജാതിതിരുവുപോലെ സാമൂഹ്യ ശാസ്ത്രപ്രകാരം അർത്ഥശൂന്യമാണ്. സഭയിലെ ഏറ്റവും വലിയ മതനിന്ദയും അതാണ്‌. സെമിനാരി വിദ്യാഭ്യാസം ലഭിച്ചവരുടെ നിലനിൽപ്പ്‌ സംരക്ഷിക്കാനുള്ള തത്രപ്പെടലാണത്. ഈ തരംതിരുവുവഴി കൂദാശാ പരികർമങ്ങളുടെ കുത്തക അവരുടെ കസ്റ്റെഡിയിലാകുന്നു. വിദ്യാവിഹീനരും സാധാരണക്കാരുമായ യഹൂദരായിരുന്നു പന്തക്കുസ്തായിലൂടെ ആരംഭം കുറിച്ച യേശു വചന പ്രഘോഷണത്തിന് നേതൃത്വം നല്കിയത്. യേശുവിന്റെ പുനരുദ്ധാരണത്തെപ്പറ്റി പ്രസംഗിച്ച പത്രോസിനേയും യോഹന്നാനെയും വലിച്ചിഴച്ച് യഹൂദ കൌണ്‍സിലിൽ കൊണ്ടുചെന്നപ്പോൾ അവർക്ക് മുറപ്രകാരമുള്ള ശിക്ഷണം ലഭിച്ചിട്ടില്ല എന്ന അറിവായിരുന്നു യഹൂദ മത മേധാവികളെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തിയത്. യേശു ശിഷ്യരായ സ്ത്രീകളും പുരുഷന്മാരും ദൈവത്തിൻറെ വെളിപ്പെടുത്തളിലൂടെ ലോകത്തെ കീഴുമേൽ മറിച്ചു. മനുഷ ഹൃദയങ്ങളിലേയ്ക്ക് ദൈവസ്നേഹവും പരസ്പരസ്നേഹവുമാകുന്ന വൈദ്യുതി കടത്തിവിട്ടു. രണ്ടായിരം വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഇന്നിതാ ദൈവമാർഗത്തിനു പ്രസക്തി ഇല്ലാത്ത പൌരോഹിത്യാധിപത്യമുള്ള ഒരു സംഘടിത സഭയായിമാറി അത് അധപ്പധിച്ചുപോയി.

ക്ലെർജി മേല്ക്കൊയ്മയുള്ള ഇന്നത്തെ സഭയ്ക്ക് സാധാരണ വിശ്വാസിയെ വിശ്വസിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല. ആ വിശ്വാസിക്ക് 747 ജെബോജെറ്റ് വിമാനം പരപ്പിക്കാനറിയാം; വിവിധ രാജ്യങ്ങളിൽ പ്രവർത്തിക്കുന്ന വാൻ കൊർപ്പൊറെഷനുകളുടെ സി ഇ ഒ മാരാകാം; ഡോക്ടറാകാം; എൻജിനീയറാകാം; പ്രഫസറാകാം; സ്വന്തം ബിസ്നെസ്സ് നടത്തുന്നവരാകാം; ബഹിരാകാശ യാന്ത്രികനാകാം. എങ്കിലും ഇവർക്കൊന്നും അർത്ഥവത്തായ ഒരു പ്രവർത്തന മണ്ഡലം സഭാധികാരികൾക്ക് നല്കാൻ മടിയാണ്. പുരോഹിതവർഗം മാത്രമാണ് മതപരമായ കാര്യങ്ങളിലെ ഉദ്യോഗസ്ഥർ എന്ന ധാരണ നിലനിൽക്കുന്നിടത്തോളം കാലം അർത്ഥവത്തായ ഒരു സഭാ നവീകരണം നടക്കാൻ പോകുന്നില്ല. സ്ഥാപിത സഭയുടെ ചങ്ങലയില്നിന്നും അല്മായർ വിമുക്തരായാലെ ആ സ്ഥിതിക്ക് മാറ്റം വരൂ. പൌലോസുസ്ഥാപിച്ച വീടുസഭകളിലെ മേലന്വേഷകരും മൂപ്പന്മാരും ശുശ്രുഷകരുമൊന്നും പട്ടക്കാരായിരുന്നില്ല. അവരുടെ ലൈംഗിക വളവും തിരുവും പൌലോസ് അന്വഷിച്ചില്ല. ഇന്നോ ? ഒരു സീനിയർ പുരോഹിതൻവരെ തൻറെ മെത്രാനെ പ്രീതിപ്പെടുത്തണം. അതല്ലായെങ്കിൽ വല്ല ഓണംകേറാമൂലയിലെ പള്ളിയിലേയ്ക്ക് സ്ഥലം മാറ്റം കിട്ടും. മെത്രാനോടു കളിച്ചാൽ അദ്ദേഹത്തിൻറ്റെ ഫാക്കൽറ്റിവരെ എടുത്തുകളയും. വത്തിക്കാന്റ്റെ നിയമ പുസ്തകം മെത്രാന് അനുകൂലമാണന്ന്  ഓർമിക്കണം. മെത്രാന്മാരിൾ ഒരു നല്ല ശതമാനം കാനോൻ നിയമജ്ഞാരാണ്. നിയമത്തിൻറെ സാധുതയെ പരിഗണിക്കാതെ നിയമത്തെ വിശ്വാസികളിൽ അടിച്ചേൽപ്പിക്കാൻ അവർ തത്രപ്പെടുന്നു. ഇടയനടുത്ത ഒരു മനസ്ഥിതി മെത്രാന്മാരിൽ വളരെ വിരളമായേ കാണാറൊള്ളൂ. ഒരു മെത്രാൻ യോഗ മുടക്കുകയോ ഒരു വൈദികൻ കവടി പോയ സ്ഥലത്ത് ഹന്നാൻ വെള്ളം തളിച്ച് ശുദ്ധിയാക്കുകയോ ചെയ്താൽ അവർ ചെയ്ത തെറ്റിനെ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കേണ്ടത് അല്മയരുടെയും അല്മായ അല്മായസംഘടനകളുടെയും ചുമതലയാണ്.

സഭാധികാരികളുടെ നോട്ടത്തിൽ ക്ലേർജികളുടെ പ്രവർത്തനങ്ങൾ അഭികാമ്യവും അല്മായരുടെ പ്രവർത്തനങ്ങൾ സാധാരണവുമാണ്. ഈ ചിന്ത  ക്ലേർജികളെ ഉയർത്തിപ്പിടിക്കുകയും അല്മായരെ ഇകൽതികാണാൻ കാരണമാകുകയും ചെയ്യുന്നു. യേശുവിൻറെ ദൈവരാജ്ജ്യവികസനത്തിന് ഈ ചിന്താഗതി തടസ്സമാണ്. യേശുവിൽ സ്നാപനം സ്വീകരിച്ച എല്ലാവരും ദൈവമക്കളാണ്; ദൈവരാജ്ജ്യത്തിന് അർഹരാണ്; ദൈവരാജ്ജ്യത്തെപ്പറ്റി പ്രസംഗിക്കാൻ കടപ്പെട്ടവരാണ്. അവർക്ക് സെമിനാരി വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ ആവശ്യമില്ല.  സഭയാകുന്ന സ്ഥാപനത്തിൻറെ സീലും സ്റ്റാമ്പും അംഗീകാരവും ഇല്ലന്ന് ധരിക്കേണ്ടതില്ല. ക്രിസ്തീയ ജീവിതത്തിന്റെ പാരമ്യം ദിവ്യബലി പരികർമത്തിൽ പങ്കെടുക്കുന്നതാണന്ന്‌ ഒരു വിശ്വാസി ധരിച്ചാൽ ഞായറാഴ്ചത്തെ ഒരു മണിക്കൂർ  പ്രവർത്തികൊണ്ട് ആ ക്രിസ്ത്തുഅനുയായി അധപ്പതിച്ചുപോകും. മറിച്ച് യേശു വചനങ്ങളിൽ അധിഷ്ടിതമായ ഒരു ജീവിത രീതി (way of life) ഒരു അലമേനി തെരഞ്ഞെടുത്താൽ അയാൽ ധന്യനാകും. "സ്നാപനം നല്കാനല്ല, സുവിശേഷം പ്രസംഗിക്കാനാണ് ക്രിസ്തു എന്നെ അയച്ചത്.” (1 കോറി. 1:17). കൂദാശാപരികർമത്തിനും സഭയെ ഭരിക്കനുമാണ് എന്നെ നിയോഗിച്ചിരിക്കുന്നത് എന്നൊരു മെത്രാനോ വൈദികനോ ധരിച്ചാൽ യേശുക്രിസ്തുവിൻറെ സദ്വാർത്ത ലോകരോടു പ്രസംഗിക്കുന്ന ചുമതലയിൽ നിന്നവർ ഒഴിഞ്ഞുമാറുകയാണ്. ഓരോ ക്രൈസ്തവന്റെയും പരമപ്രധാനമായ ഉത്തരവാദിത്വം യേശുവിൻറെ സദ്വാർത്ത ലോകത്തോട്‌ പ്രസംഗിക്കുകയാണ്. മെത്രാന്മാരും പുരോഹിതരും സുവിശേഷം പ്രസംഗിക്കുകയും പ്രാർത്ഥനാജീവിതം നയിക്കുകയുമാണ് വേണ്ടത്. വിശ്വാസികളെ ദൈവസ്നേഹത്തിൽ വളർത്തുകയും യേശുവചസുകൽക്കനുസൃതമായി ജീവിക്കൻ പഠിപ്പിക്കുകയും അങ്ങനെ കർത്താവിന്റെ മൗതികശരീരത്തിലെ അംഗങ്ങളാക്കുകയുമാണ് ചെയ്യേണ്ടത് (എഫേ. 4: 12-13).

കര്ത്താവിന്റെ മേശയാചരണത്തിൽ പുരോഹിതൻ പ്രിസൈഡ് (preside) ചെയുന്നു ഒഫീഷ്യേറ്റ് (officiate) ചെയ്യുന്നു എന്നൊക്കെ പറയുമ്പോൾ  അവർ ക്രിസ്തു സമൂഹത്തിലെ സമുന്നതരെന്ന തോന്നൽ സൃഷ്ടിക്കുന്നു. മേശയാചരണം പട്ടക്കാർക്ക് സംവരണം ചെയ്തു വച്ചിരിക്കുന്നു എന്ന തോന്നൽ ഉണ്ടാകുന്നു. എന്നാൽ വേദപുസ്തകത്തിൽ പ്രിസൈഡ്/ഒഫീഷ്യേറ്റ് തുടങ്ങിയ കാര്യങ്ങൾ കാണുന്നില്ല. സേവനം, ത്യാഗം, കുറയണം, മറ്റുള്ളവർ വളരണം എന്നൊക്കെയാണ് കാണുന്നത്. അപ്പോൾ മക്കളെ സ്നാപനം ചെയ്യുമ്പോൾ പുരോഹിതൻ അപ്പന് സഹായിയായാൽ എന്താണു തെറ്റ്? വിവാഹത്തിന് കാർണവന്മാർ വിവാഹിതരാകുന്ന മക്കളുടെ കൈകൾ പിടിപ്പിക്കുമ്പോൾ പുരോഹിതൻ അതിനു സാക്ഷിയായാൽ എന്താണു തെറ്റ്? കർത്താവിന്റെ മേശയാചരണത്തിൽ സമൂഹത്തിലെ മുതിർന്ന ഒരു വ്യക്തി അപ്പം മുറിച്ചാൽ എന്താണു തെറ്റ്? പത്രോസിൻറെ ലേഖനം (1 പത്രോ. 2 :9) അന്വർത്ഥമാകണമെങ്കിൽ സഭയിൽ കാതലായ പരിവർത്തനങ്ങൾ സംഭവിക്കണം. അല്മായരും  അല്മായ സംഘടനകളും അത്തരം പരിവർത്തനങ്ങൾക്ക് മുറവിളി കൂട്ടണം.

പുരോഹിതരുടെ ചുമതലയാണ് ദൈവജനത്തെ സഭാശുശ്രൂഷയ്ക്ക് പ്രാപ്തരാക്കുക എന്നത്.  പൌലോസിന്റെ ഭാഷയിൽ പറഞ്ഞാൽ സഭാഗാത്രത്തിലെ പല പല അവയവങ്ങൾ ഒരുമിച്ചു പ്രവർത്തിക്കാൻ പരിശീലനം നല്കണം. അവിടെ മേലാള്/കീഴാള് വേർതിരുവില്ല . പുരോഹിതരും അല്മായരും തമ്മിൽ വേറിട്ടുനില്ക്കുന്ന അവസ്ഥ ഇല്ലാതാക്കണം. ആ വലിയ വേലിയെ തകർക്കണം. അല്മായ സമൂഹം അതിനായി ഉണരണം. പള്ളിസേവനത്തിനായി അവരെ പരിശീലിപ്പിക്കണം; നിയോഗിക്കണം. അല്മേനി പള്ളിക്കാര്യങ്ങളിൽ നിന്ന് ഇന്നകന്നാണ് നില്ക്കുന്നത്. അതിനുകാരണം പരമ്പരാഗതസഭ പള്ളിശുശ്രൂഷയും പള്ളിഭരണവും പുരോഹിത അവകാശമായി സമൂഹത്തിൽ അവതരിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു. സുവിശേഷത്തിലെ സമൂല ആശയങ്ങൽക്ക് അത് വിപരീതമാണ്. പള്ളിയുടെ ഭൗതികഭരണം പൂർണമായും അല്മായർക്ക് വിട്ടുകൊടുകകേണ്ട കാലം അതിക്രമിച്ചിരിക്കുകയാണ്. ഒരു വിശ്വാസിയെ സംബന്തിച്ചിടത്തോളം യേശുവിൻറെ സദ്വാർത്തയാണ് പ്രധാനം. അതിൽ പൊപ്പിനെപ്പറ്റിയൊ മേത്രാനെപ്പറ്റിയൊ പുരോഹിതരെപ്പറ്റിയൊ പരാമർശിക്കുന്നില്ല. സഭാധികാരം ദൈവജനത്തിന്റെ നിലയും വിലയും മഹത്വവും ഉദ്ദേശവും അംഗീകരിക്കുന്നില്ല. മാത്രമല്ല ആ വിശുദ്ധഗണത്തെ യേശുവിൻറെ സുവിശേഷം പ്രസംഗിക്കാൻ തയ്യാരാക്കുന്നുമില്ല. ദൈവജനം ലോകത്തിൻറെ പ്രകാശമാണ്. അതിനാൽ സഭയുടെ നയരൂപീകരണത്തിൽ  അല്മായരും അവരുടെ സംഘടനകളും ഇടപെടണം. അല്മായസംഘടനകൽ സംവാദങ്ങൽ നടത്തി ആരോഗ്യപരമായ മാറ്റങ്ങൾ ആഗോള സഭയിലും പ്രത്യേകിച്ച് സീറോ മലബാർ സഭയിലും ഉണ്ടാക്കാൻ പരിശ്രമിക്കണം. ഇന്നത്തെ സഭയുടെ സോചനീയാവസ്ഥയും പോപ്പ് ഫ്രാൻസിസിന്റെ സഭാ നവീകരണ പ്രയഗ്നങ്ങളും സഭയിൽ ഫലപ്രദമായ മാറ്റങ്ങൾക്ക് സഹായകമാണ്. നമ്മുടെ ചുറ്റുപാടുമുള്ള ആധുനീക ലോകാവസ്ഥയോട് സഭ അനുരൂപപ്പെടണം. ഓരോ വിശ്വാസിയും തൻറെ വിശ്വാസം സ്വജീവിതത്തിൽ എല്ലാ തലങ്ങളിലും (സ്കൂൾ, ജോലി, സമൂഹം, കുടുംബം) പ്രതിഫലിക്കണം. വിദ്യാഭ്യാസവും അറിവും കഴിവും പ്രപ്തിയുമുള്ള ക്രിസ്തീയ വിശ്വാസികൾ സംഘടിച്ച്  യോഗങ്ങൾ കൂടി സഭയുടെ ഘടനാപരമായ പരിവർത്തനങ്ങൾക്ക് ആരംഭമിടണം. ഏറ്റുമുട്ടലിന്റെ സമീപനമില്ലാതെ വിശ്വാസത്തെ സംരക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് പള്ളിയെ നവീകരിക്കാൻ എല്ലാവരും കടപ്പെട്ടവരാണ്. ആരാധനക്രമം, സഭാഭരണം, കാനോൻ  നിയമങ്ങൾ, സഭയിലെ സാമ്പത്തിക ഭരണം, ക്രിസ്തീയ സഭകളുടെ ഐക്യം തുടങ്ങിയ വിഷയങ്ങളിൽ അല്മായരും അവരുടെ സംഘടനകളും ഇടപെട്ടെ മതിയാവൂ.

ഇടവകകളെ ക്രിസ്തീയ കൂട്ടയ്മകളാക്കാൻ അല്മായർ മുൻകൈയെടുക്കണം. മറിച്ച്, സഭാശുശ്രൂഷകൾ സ്വീകരിക്കാനുള്ള കച്ചവടസ്ഥലമാക്കാൻ വികാരിമാരെ അനുവദിക്കരുത്.

സഭാംഗങ്ങളെ സംഘടിപ്പിക്കുക അത്ര എളുപ്പമായ പണിയല്ല. അതിന് സമയവും അർപ്പിതമനോഭാവവുമുള്ള ഒരു കൂട്ടം വിശ്വാസികൾ ആവശ്യമാണ്. അല്മായ സംഘടനകൾ ഫലപ്രദമായും പ്രയോഗക്ഷമമായ രീതിയിലും പ്രവർത്തിക്കണമെങ്കിൽ അറിവും വിദ്യാഭ്യാസവും കഴിവുമുള്ള കൃസ്തീയ വിശ്വാസികൾ ആവശ്യമാണ്. യേശു സന്ദേശത്തെ ഉൾകൊണ്ടവരായിരിക്കണം അവർ. വിശ്വാസികളുടെ കൂട്ടമായ സ്വരമായിരിക്കണം അത്. വിശ്വാസത്തെ സംരക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് പള്ളിയെ നവീകരിക്കണം. അല്മായരും അല്മായസംഘടനകളും ജാഗ്രതയോടെ സഭാനവീകരിക്കണത്തിനായി പരിശ്രമിക്കാൻ ആഹ്വാനം ചെയ്തുകൊള്ളുന്നു.